Δημητρησ Βαρβαρηγοσ

Λιπεσάνορες... Βαρύνουσα η ευθύνη του γυναικείου ρόλου σας, για ένα

ανάξιο λάφυρο.

Δεκαπέντε τραγικές φιγούρες γυναικών με το ίδιο πεπρωμένο αφηγούνται

την τραγωδία του πολέμου,

τον ηρωισμό της καθημερινής ζωής, την αξία της καρτερίας, τη νοσταλγία

της ειρήνης, τις ευθύνες του

ανθρώπου για τις πράξεις του, για τους υπερασπιστές του δικαίου.

Μιλούν μέσα απ' την ψυχή τους για τα δεινά και τις συμφορές τους, για τα δικά τους παθήματα και προσωπικά πάθη.

Εκμυστηρεύονται μύχια μυστικά, πως βίωσαν τη χαρά, τη φιλία, τον έρωτα, την αγάπη, τη μητρότητα, την εκδίκηση

και την περιφρόνηση, τη σκλαβιά και το θάνατο. Εξιστορούν τη τόλμη, τούς ήρωες, τη γενναιότητα, την αξία των ιδανικών

ν' αγωνίζεται κανείς για την πατρίδα του ως το τέλος.

Οι «Λιπεσάνορες» είναι ένα βιβλίο που έχει τα στοιχεία του παραμυθιού, αλλά είναι μια αληθινή ιστορία που ολοκληρώνει

ένα πολεμικό τραγούδι.

Η άλλη όψη του έπους της Ιλιάδας, όχι αυτή των επικών μαχών, των αθάνατων ηρώων και των ιστορικών γεγονότων,

αλλά αυτή των γυναικών πίσω από τους πολυτραγουδισμένους ήρωες

http://www.batsioulas.gr/product_info.php/cPath/21/products_id/193

Βιογραφίες Ελλήνων Συγγραφέων

Στοιχεία Βιβλίου:
Συγγραφέας:Δημήτρης Βαρβαρήγος
Εκδ.:Μπατσιούλας
Ημε.Εκδ:2014
Σελ.:460

http://biblioanafores.blogspot.gr/2014/07/blog-post.html?m=1

Η «Υπατία» του Δημήτρη Βαρβαρήγου είναι ένα από τα πιο όμορφα, καλογραμμένα και λυρικά βιβλία

ιστορικού περιεχομένου που έχω διαβάσει! Και πώς να μη είναι άλλωστε(!) καθώς η προσωπικότητα της

Υπατίας και η εξιστόρηση της ζωής της κερδίζει τον αναγνώστη από τις πρώτες κιόλας σελίδες.
Με γλαφυρό ύφος η πένα του συγγραφέα μας μεταφέρει στην Αλεξάνδρεια του 4ου-5ου αιώνα μ.Χ όπου

και μέσα από τα καπηλειά, τα πορνεία, την επισκοπή και το μέγαρο του έπαρχου γινόμαστε κοινωνοί του

πλατωνικού της έρωτα με τον άρχοντα της πόλης, Ορέστη, της αφοσίωσης της στις επιστήμες της αστρονομίας

και των μαθηματικών, της ευσπλαχνίας της καθώς και της δόλιας και απάνθρωπης δολοφονίας της από τον

επίσκοπο Κύριλλο , ύστερα απ'το φθονερό κυνήγι που εξαπέλυσε εναντίον της, γεγονός που μας προκαλεί

ντροπή μιας και αυτές οι πράξεις μόνο τον λόγο Του δεν εκπροσωπούσαν. Πρόκειται για ένα μικρό αριστούργημα

όπου μας διδάσκει, μας συγκινεί, μας κάνει να νιώθουμε περήφανοι για την πλούσια κληρονομιά μας ενώ

παράλληλα μας αγανακτεί για την μισαλλοδοξία και τον σκοταδισμό που επέδειξε ο κλήρος τα χρόνια που

επιδίωκε να εδραιώσει την θρησκεία με μέσα άκρως αντίθετα από την διδασκαλεία αυτού που γέννησε τον

Χριστιανισμό. του Χριστού .
Συγχαρητήρια στον συγγραφέα για το σπουδαίο έργο του!
Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα! Διαβάστε το!!

Η Υπατία είναι μια γυναίκα που προκαλεί δέος με τις γνώσεις που κατέχει, την ευσπλαχνία, την δυναμικότητα

και την αφοσίωση της στα ιδεώδη της ελληνικής φιλοσοφίας που ασπάζεται και διδάσκει στο πανεπιστήμιο της

πόλης και στους δρόμους της. Οι μαθητές της εμπνέονται από τα λόγια της ενώ ο απλός λαός την θαυμάζει για την

σοφία και την ομορφιά της. Ο έπαρχος της Αλεξάνδρειας, Ορέστης, χριστιανός στο θρήσκευμα, αναπτύσσει μαζί της

δεσμούς φιλίας και πλατω

νικού έρωτα, την εποχή που στην Αυτοκρατορία ο Χριστιανισμός έχει αναγνωριστεί από τον Αυτοκράτορα ως επίσημη

θρησκεία και ο κλήρος επιδιώκει την εδραίωση του χρησιμοποιώντας αθέμιτα και βίαια μέσα. Αυτός ο δεσμός λοιπόν

ενοχλεί τον επίσκοπο Κύριλλο, μιας και θεωρεί πως η νεοπλατωνική φιλόσοφος με τις συμβουλές της εμποδίζει τον

έπαρχο να πάρει ανοιχτή θέση υπέρ της χριστιανικής κοινότητας στον αγώνα κατά των Εβραίων και των υπόλοιπων

θρησκευτικών στοιχείων που συμπληρώνουν το πληθυσμιακό πάζλ της Αλεξάνδρειας.Έτσι η Υπατία μπαίνει στο

στόχαστρο του Κύριλλου, ο οποίος

καταφέρνει να εξαγριώσει το πλήθος και με την βοήθεια των παραβολάνων, την ομάδα κρούσης που έχει συσταθεί

υπό την καθοδήγηση του και των άμεσων συνεργατών του με σκοπό να διώκει τους απίστους, να την κατηγορήσει

ως μάγισσα και ειδωλολάτρισσα και να την οδηγήσει στον αποτρόπαιο θάνατό της μέσα στον οίκο του Θεού. Μπροστά

στο εικόνισμα του Χριστού γδέρνεται το σώμα της τελευταίας Ελληνίδας που εκπροσωπούσε το αρχαίο ελληνικό πνεύμα

αφήνοντας την Αλεξάνδρεια και όλο τον Ελληνισμό πνευματικά έρμαιο στον μαρασμό των εποχών που ακολουθούν.........

Βιογραφίες Ελλήνων Συγγραφέων

Στοιχεία Βιβλίου:
Συγγραφέας:Δημήτρης Βαρβαρήγος
Εκδ.:Μπατσιούλας
Ημε.Εκδ:2014
Σελ.:460

ΚΛΕΙΩ ΤΣΑΛΑΠΑΤΗ – ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ 10 Ιουλίου 2014
Ένα πραγματικά αριστουργηματικό βιβλίο και νομίζω αξεπέραστο, καθώς είναι και το μοναδικό στο είδος του που ασχολείται τόσο εκτενώς με την χαρισματική αυτή προσωπικότητα! Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε Δήμητρά μου

Δήμητρα Κωλέτη 10 Ιουλίου 2014 - 8:42 π.μ.
Ήταν πραγματικά ένα αξιόλογο βιβλίο! Η φυσιογνωμία της Υπατίας με συνεπήρε. Αξίζει να διαβαστεί από όλο και περισσότερους

 http://filoithslogotexnias.blogspot.gr/2014/06/blog-post_8.html

Η Υπατία ήταν μια χαρισματική, εμβληματική μορφή, πρωτοπόρος στην εποχή της, αλλά και στους μετέπειτα αιώνες, μέχρι να καταστεί δυνατό να ακολουθήσουν και άλλες άξιες γυναίκες το δρόμο που εκείνη χάραξε. Μία γυναίκα ξεχωριστή, τόσο εμφανισιακά όσο και ψυχικά, μία γυναίκα φιλόσοφος, αστρονόμος και μαθηματικός σε μία απόλυτα ανδροκρατούμενη κοινωνία, μία γνήσια Ελληνίδα, η Υπατία δυστυχώς έζησε σε μία ασυμβίβαστη με τα χαρίσματά της εποχή.
Στην εποχή εκείνη, του τέλους του 4ου και αρχών του 5ου μ.Χ αιώνα, ο Χριστιανισμός εδραιωνόταν ως επίσημη θρησκεία της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Για να επιτευχθεί αυτό έπρεπε να καταστραφεί οτιδήποτε μη χριστιανικό και να ξεριζωθεί οποιοσδήποτε ελληνικός θεσμός και δημιούργημα, όπως τα αρχαιοελληνικά και ρωμαϊκά έργα τέχνης, οι επιστήμες και οι εκπρόσωποί τους.

Λιπεσάνορες...  Τα χρόνια του Φιδιού,

εκδόσεις Μπατσιούλα - Momentum

Πώς να μετρήσω το αλογάριαστο... Πίκρα στην πίκρα πάνω, ποια η χειρότερη... Ανταγωνίζονται...

 Κοινή η συμφορά μας κι όσο θρηνείς τον πόνο σου, μαθαίνω το δικό μου πόνο...

Κι εμείς οι άμοιρες γυναίκες, δεν έχουμε ζωή να μας ανήκει, χαμένες είμαστε στα χέρια των αντρών...

το ξέρετε θαρρώ και μην καμώνεστε εσείς οι νέες πως σας λείπει η πείρα...

γυναίκες είστε και δεν ξεγελιέται το είναι σας.
Ξέρετε καλά... Όπου η αγάπη ανθίζει, ο πόνος ανθίζει...

http://astrealeonidou.blogspot.gr/2014/04/blog-post.html